La Princino, la Skarabo, kaj la Malica Giganto.

Iam sidis la bela princino, Flora o, sur la balkono de sia ĉieldomego (domego situanta ĉe la supro de ĉielskrapilo*) en la urbego. Ŝi rigardis ĉion en la reĝlando, kaj konstatis kiom bela ĝi estis. Ŝi tamen estis malfeliĉa, ĉar ŝi estis promesita kiel edzino al nobla kavaliro, kiu nomiĝis Egon o. Konsentite, li estis ege kuraĝa, belaspekta, kaj komplezema al ŝi, sed ŝi tute ne estis allogita de li, kaj certe ne estis enamiĝinta kun li. Ŝi disputintis kun ŝia patro, la reĝo de la lando, kaj dirintis al li ke edzinpromesoj estis tute elmodaj. Tio, kion ŝi ne dirintis al lia patro, estis, ke ŝi jam enamiĝintis, kaj eĉ kun alia ino, Frederike o, kiu estis bona sorĉistino. Ĉar ŝia patro konservativegis, kaj ankaŭ ĉar sorĉismo estis kontraŭleĝa en la tuta lando, ilia amo devis resti sekreta. Ŝi devontis edziniĝi kun Egon o. Spite al siaj zorgoj, ŝi malrapide ekdormis sur sia seĝo kaj sonĝis pri sia amata Frederike o.
Dum ŝia dormo ŝteliris malica giganto al la ĉieldomego kaj ekkaptis la dormantan Flora on el la fenestro kaj forkuris, por fari agaĉojn kun ŝi. Unu el la gardistoj vidis tion kaj rapide kuris al la reĝo. "Via moŝto, Via moŝto, terura giganto ŝtelis vian doĉon (filinon*)".
Tuj venis Egon o, la estonta edzo de la princino.
"Egon," diris la reĝo, "vi devas savi mian doĉon! Post sukceso ni ĉiam estos dankemaj al vi."
"Enorde! Je tio mi kompreneble sukcesos!" diris Egon o, antaŭ kiam li saltis sur sian fidindan rajdĉevalon, iu Harley Davidson o, kaj forrajdis. Pro la kriegoj de la kaptita Flora o, Egon o trovis la kavernon de la giganto alte en la montaro. Li saltis de sur la Harley o kaj kuraĝe sturmis en la kavernon kun lia samurajglavo altigita, unu de de tiuj, kiuj li ŝatis kolekti.
"Ne timu, mia amata!" li ekkriis al Flora o, antaŭ kiam la giganto platigis unue lin kaj poste lia motorbiciklon per unu el siaj piedegoj.
Kompreneble, Flora o plu timis, kiam la giganto ekridis.
Ĉar Egon o neniam revenis, la reĝo promesis al iu, kiu povis savi ŝin, sian doĉon kiel edzinon. Esperozaj (esperplenaj*) viroj de la tuta lando enviciĝis por ŝanco gajni la belan Princinon, Flora on, kiel edzinon.
Viro post viro penis savi Flora on, kaj viro post viro iĝis de la malica giganto distretita, disfrakasita, disŝirita, manĝita aŭ ĝismorte torturita. La reĝo preskaŭ perdintis lian tutan esperon. Sed tiam subite ekkriis al la reĝo eta voĉo. "Via moŝto, mi kredas ke mi povas savi Vian doĉon de la giganto, tamen la reĝo povis vidi nenion. "Kie vi do estas?" demandis la reĝo, "Ĉu vi nevideblas?"
"Ne, Via moŝto," diris la voĉeto, "Via moŝto rigardu ĵus suben ĉi tien." Kaj tie sur la planko sidis eta, nigra skarabeto. La reĝo mirigatis.
"Vi estas skarabo! Eĉ mi povus tiom facile diskrakigi vin sur la planko. Pro kio vi pensas ke vi povus venki giganton? Sen eĉ scii, li povus platigi vin."
"Via moŝto donu al mi nuran ŝancon. Vi promesis, ke iu ajn, kiu savos vian doĉon de la giganto, rajtas havi ŝin kiel edzinon."
"Tio ĝustas!" diris la reĝo, "Vi ja estas nura skarabeto, sed se vi tamen savos ŝin, mi estos al vi ĉiam dankema, kaj mi kompreneble lasos vin edziĝi kun ŝi.
"La reĝo iris kun la skarabo por memvidi la eblan miraklon, kaj li kaŝis sin malantaŭ ŝtono en la kaverno de la giganto.
La skarabo kaj la reĝo tamen ne povis vidi la princeson. La skarabo flugis en la orelon de la giganto kaj demandis per la plej forta voĉo, kiu eblas por skarabeto, "Kie estas la princino?"
La giganto ne sciis, kie estis tie, tamen li temis neniun, ĉu videblan, ĉu nevideblan, do li simple diris 'Manĝis ŝin, bongustis, antaŭ kiam lia ekridis.
La skarabeto kolerigiĝis kaj flugis en la nazon de la giganto. La giganto enspiris, kaj poste venis unu el la plej grandaj ternoj de tuta tempo. La terno ĵetis Flora on el la buŝo de la giganto, kaj poste la kapo de la giganto koliziis kun la muro de la kaverno, kaj li mortis pro tio.
"Dankon, eta skarabo," diris la reĝo, sed la skarabo jam tranformiĝintis kiel bela ino. Tiu estis Frederike o, la bona sorĉistino kaj amatino de Flora o.
"Tio ja estas surprizo, tamen, ĉar mi estas viro kiu ĉiam plenumas siajn promesojn, vi edziniĝos unu kun la alia, se vi tion volas.
"Ni volas" ili ambaŭ diris, kaj la reĝon ŝanĝis la leĝaron, por ke samseksaj paroj rajtis edziĝi. Flora o kaj Frederika o estis la unua paro, kiuj edzinigis laŭ la nova leĝo. Kaj li feliĉe vivis ĝis la morto.

Fino.